De eerste drie maanden bij ITC Groep van Tiewen

Een achtbaan met een handrem

Niets kost zoveel van je vermogen om te wennen als de eerste dag van een nieuwe baan. Doorgaans schud je tientallen handen en een knappe jongen die alle namen weet te herinneren (geluk bij een ongeluk dat ITC op de website een soort smoelenboek heeft en ik de namen zo onder de knie had). Daarna krijg je wat instructies en probeer je te bepalen wat jouw plek binnen het bedrijf gaat worden de komende maanden, aan de hand van de gesprekjes die je voert. En zo kabbelt de eerste dag en de eerste week een beetje voort.

Bij ITC begon ik mijn eerste dag echter met een vergadering, over een miljoenenproject voor een school. Termen en concepten waar ik nog nooit over gehoord had, vlogen me om de oren. Ik had eerlijk gezegd nog geen idee wat het allemaal betekende. Mijn kersverse collega’s beaamden me echter dat zij dat ook niet altijd wisten. Daarom is er altijd iemand om op terug te vallen binnen ITC, wanneer je even met je handen in het haar zit als je geen idee hebt wat al die technische termen inhouden. Intussen schreef ik in een kladblok driftig alle termen op die ik niet kende om ze later aan de betreffende collega te kunnen vragen.

In de weken daarna kwam ik erachter dat het leven van een planschrijver niet bestaat uit saaie kantoordagen tussen 9 en 5. Ik kwam op plekken in Nederland waar je normaal niet komt en dat maakt het werk spannend en uitdagend. De ene dag zit je op kantoor in Woerden en de andere dag zit je in Hattem, Amsterdam of Maastricht. In mijn auto van de zaak reed ik het land door met in mijn zak een stapeltje naamkaartjes waarop ‘adviseur’ staat. Een junior begint op papier misschien als junior, maar je bent wel meteen een volwaardig lid van de groep. Dat voelde ik meteen.

Een nieuwe manier van denken.
Naast het vele reizen door het land leerde ik nieuwe processen kennen en een totaal nieuwe manier van schrijven. ‘Kunnen’, ‘worden’, allemaal taboe in de wereld van EMVI. Nee, we beloven harde feiten en geen halfbakken plannen. Alles moet SMART geschreven worden. Dat wil zeggen dat alles gebonden moet zijn aan beloftes die iets zeggen over de plaats, het tijdstip en wie wat doet. Dat zet je manier van schrijven in een totaal ander licht. Je merkt opeens hoeveel doekjes je om elk woord bindt.

Ik leerde over processen als PDCA, risicoanalyses, KPI’s en vele andere termen die een planschrijver van binnen en buiten moet kennen. Ik dacht na over de uitdaging van een project, de visie en probeerde me in te leven in de opdrachtgever. Wat wil hij en hoe gaan we antwoord geven op zijn zorgen, wensen en vragen? Met andere woorden: Bij ITC leer je een nieuwe manier van denken ontwikkelen. Waar aannemers problemen oplossen, moet jij juist problemen in kaart brengen om ze daarna met de aannemer te tackelen. Tijdens het begeleidingstraject leerde ik hierover nadenken.

Mijn collega’s sleepten mij door dit proces. Soms met wisselend succes, daar ga ik eerlijk over zijn. Gelukkig zijn je collega’s ook eerlijk over hun werk en hun fouten. Je komt er bij ITC uiteindelijk samen weer uit door te analyseren waar iets misging en waar miscommunicatie is voorgekomen. Dat zorgt voor een vrije, eerlijke en open werkhouding.

Een achtbaan, maar met een handrem.
Mijn eerste drie maanden waren een achtbaan. Maar gelukkig met een handrem, of nou ja, meerdere handremmen. Je buddy is zo’n handrem. Hij of zij staat voor je klaar om met je te praten over je werk, je problemen aan te horen en bovendien om je, naast je uit te dagen, te ontwikkelen in je werk. Daarnaast kun je als medewerker even op adem komen tijdens een kerstdiner, wintersportuitje of tijdens een vrijdagmiddagworkshop, waarin je even op een andere manier met je collega’s om kunt gaan en even wat minder of je dagelijkse werkbeslommeringen hoeft na te denken.

Lijkt het jou ook leuk om voor ITC te komen werken? Bel Willemijn (06 – 29 01 23 05) voor meer informatie over onze openstaande vacatures!